Dysputa II: Misja v-duchowieństwa w Kościele i mikroświecie.

[Paolo Carlo de Medici y Zep]

Proszę zatem złożyć wniosek w Gabinecie Legatów zawierający dokładny temat i zakres proponowanej dyskusji.

[Alberto Tommaso di Mancini]

Proszę przeczytać ze zrozumieniem moją wypowiedź. Ponadto kardynał Orange de Nassau przyjął mój wniosek, a on z racji urzedu jest chyba ponad Ekscelencją

[Paolo Carlo de Medici y Zep]

Nikt nie jest nade mną wyżej, jako legaci mamy te same uprawnienia. Planowana jest dyskusja na temat sensu Kościoła Rotryjskiego jako jedna z debat. Niepotrzebne dublowanie niesprecyzowanych tematów doprowadzi do zamieszania na soborze.

[Ksawery van Berden]

[quote author=Ksawery van Berden link=topic=334.msg1385#msg1385 date=1459156321]
Co do trzeciej propozycji - pomyślunku nad "Rotrią od początku" również jestem za. Chyba, że mamy zamiar rozważać wszelkie modyfikacje nawiązujące bezpośrednio do naszej tradycji i kultury, wówczas jestem przeciw. Jeśli celem owej dysputy miałoby być ferowanie głosów pochwalnych dla Rotrii za Ewarysta lub Celestyna, to jestem gorącym przeciwnikiem. Stąd pytanie, nad czym - według autora - winni pochylić się w owej dyskusji Ojcowie Soborowi. Wówczas dopiero będę mógł się rzetelnie ustosunkować.

Eminencjo,
Kod kulturowy, według którego żyjemy, jest bardzo dobry i nie należy go zmieniać. Jest to wielkie osiągnięcie Soboru Florenckiego. Chodzi mi o to, żeby ten sobór był jak "realny" sobór trydencki - by jasno ustalił zasady działania Kościoła, jego strukturę, misję etc., a także i to, żeby nie poprzestać na zrobieniu adhortacji, które zazwyczaj są po prostu spisem luźno rzuconych sugestii przez Ojców Soborów, lecz żeby uchwalić dokumenty według których Kościół Rotrii będzie działać. To mam na myśli poprzez "przedyskutowanie Rotrii od początku".
[/quote]

Tyle chciałem wiedzieć. Za taką dyskusją jak najbardziej się opowiadam .

[Albert Orański]

W temacie konfesji, która wzbudziła największe kontrowersje, pragnę przedstawić projekt przepisów które miałyby ją regulować. Póki co nie zakładam, czy miałaby to być bulla, czy element Kodeksu Prawa Kanonicznego, jedynie przedstawiając treści, które w takim czy innym dokumencie na ten temat powinny być zamieszczone (jeśli pomysł zyska aprobatę soboru).

[Konfesja]

§ 1. W konfesji penitent przekazuje powiernikowi sprawy i wydarzenia, które przy zachowaniu pełnej poufności pragnie przedyskutować, uzyskując poradę, pocieszenie i dobre słowo.

§ 2. Powiernikiem w konfesji może być wyłącznie prezbiter lub biskup Kościoła Rotryjskiego, posiadający pełnię praw dla swojego stanu, niebędący obciążony Kościelną karą suspensy lub zakazem udzielania konfesji nałożonym przez bezpośredniego przełożonego.

[Przebieg konfesji]

§ 3. Każdy wierny, chcący skorzystać z konfesji winien udać się do pełnoprawnego kapłana według uznania i poprosić o nią, w razie potrzeby umawiając się na konkretne miejsce i czas jej przeprowadzenia.

§ 4. Powiernikowi nie wolno namawiać penitenta do złego, ani doradzać w czynieniu niesprawiedliwości lub niegodziwości, ani też umacniać w trwaniu w takiej postawie, lecz jego zadaniem jest udzielanie porad zgodnych z duchem chrześcijańskiej moralności i nakłanianie do postępowania z nią zgodnego.

[Tajemnica konfesji]

§ 5. Tajemnica konfesji jest nienaruszalna; dlatego nie wolno powiernikowi słowami lub w jakikolwiek inny sposób i dla jakiejkolwiek przyczyny w czymkolwiek zdradzić penitenta.

§ 6. Obowiązek zachowania tajemnicy ma także tłumacz, jeśli występuje, jak również wszyscy inni, którzy w jakikolwiek sposób zdobyli z konfesji wiadomości o treści rozmowy.

§ 7. Bezwzględnie zabrania się powiernikowi korzystania z wiadomości uzyskanych w konfesji, powodujących uciążliwość dla penitenta, nawet przy wykluczeniu wszelkiego niebezpieczeństwa wyjawienia.

§ 8. Kto posiada władzę, nie może w żaden sposób korzystać w zewnętrznym zarządzaniu z wiadomości, jakie uzyskał o sprawach wyznanych w jakimkolwiek czasie w konfesji.

§ 9. Jakiekolwiek naruszenie tajemnicy konfesji, potwierdzone przez właściwe temu ciało sądownicze skutkuje wydaleniem ze stanu duchownego bez możliwości powrotu oraz ekskomuniką z Kościoła Świętego.

[Albert Orański]

Podobny projekt przygotowałem w kwestii rozejmów. Liczę, że wspólnymi siłami uda się oba projekty dopracować i uściślić na tyle, by były jasne, przejrzyste i kompleksowe.

[Rozjemcy Pana]

§ 1. Podstawowym celem działalności kapłanów winno być odtąd niesienie pokoju wszystkim narodom, poprzez stałe dążenie do zgody pomiędzy zwaśnionymi stronami, nakłaniając je do naprawienia błędów i krzywd wzajemnie wyrządzonych oraz budowanie łączących mostów w miejsce dzielących murów.

[Misja kapłanów]

§ 2. Prezbiterom powierzamy misję niesienia pokoju pomiędzy ludzi, tak by nie było między nimi niezgody.

§ 3. Biskupom powierzamy misję niesienia pokoju pomiędzy ludzi i narody, tak by zapanował pomiędzy nimi trwały pokój.

§ 4. Diakonom powierzamy podejmowanie wszelkich działań wspierających prezbiterów i biskupów w wykonywaniu ich świętego obowiązku.

[Zasady rozejmu]

§ 5. Pełniąc rolę rozjemcy, kapłani winni pozostawać poza konfliktem dzielącym strony, usilnie namawiając je do zgody bez osobistego angażowania się w przedmiot sporu, pozostając z boku jako obiektywny obserwator.

§ 6. Zaleca się, by w razie potrzeby kapłani pełniący misję rozjemcy korzystali z konfesji wsłuchując się w argumenty obu stron osobno i udzielając im pouczenia nakłaniającego do zgody.

§ 7. Każdy kapłan ma za zadanie podejmować funkcje rozjemcy w obrębie kościoła mu podległego z własnej inicjatywy, zaś poza nim na polecenie Biskupa Powszechnego, przy poinformowaniu biskupa miejsca w którym się to odbywa.

§ 8. Rozjemcza misja kapłana tylko wtedy może zostać uznana za zakończoną, gdy obie strony w pełni się pojednają ze sobą, nie skrywając więcej żalu i nienawiści.

[brat Makarios]

Dostojni,

Wypowiadając się w temacie konfesji. Faktem jest, że krąży to niebezpiecznie wokół spowiedzi świętej - zarówno w nazwie (konfesja, jakkolwiek nie jednoznaczna ze spowiedzią, z nią się przede wszystkim kojarzy - por. konfesjonał), jak i w treści. Jednak nie będę się nad tym rozwodził - bo są do tego lepiej powołane osoby ode mnie. Ja chciałbym zwrócić uwagę na inne aspekty tego pomysłu.

Po pierwsze - czy jest taka potrzeba? Mówię tu nie o potrzebie ze strony samego Kościoła, który szuka swojego miejsca i sposobów działania, ale ze strony samych wiernych. Czy Ojcowie Soborowi mogą podzielić się swoimi doświadczeniami w tej sprawie? Czy chociażby w duchu nieformalnym, nawet osobistej zażyłości  a nie w związku ze statusem duchownego rotryjskiego, mieli Dostojni okazję być powiernikami? Czy spotkali się z zainteresowaniem do udziału w takim procesie?

Po drugie - uwarunkowania prawne państw trzecich: jak rozumieć to w kontekście prawa danego państwa? Wiele państw - w tym i Surmenia - nakłada prawny obowiązek informowania o przestępstwach o których się powzięło wiedzę. Zwolnienie duchownych z tego obowiązku wymagałoby uwzględnienia tego w konkordatach. Możliwe jest jednak, że niektóre państwa nie będą chciały tego uczynić. Oczywiście można wówczas twierdzić, że konfesje dokonane drogą prywatną mają miejsce np. na terytorium Rotrii, ale w sytuacji gdy później nastąpiłoby ujawnienie sprawy (np. sam wierny może ujawnić, że wyjawił popełnienie przestępstwa w trakcie konfesji) to mogłoby to prowadzić do zadrażnień między Kościołem a poszczególnymi państwami. Trzeba wziąć to pod uwagę.

Po trzecie - taka misja wymaga dużej delikatności i przygotowania ze strony duchownego przyjmującego konfesję. Trzeba jednocześnie przemyśleć i przygotować jakiś system który wyedukuje duchownych (obecnych i przyszłych) do prawidłowego pełnienia tego typu posługi.

Te trzy kwestie chciałbym przedstawić Ojcom Soborowym do rozważenia.

[Albert Orański]

Odnośnie kwestii drugiej - ambasadorowie nie podlegają jurysdykcji państwa przyjmującego (a taki status mają przedstawiciele Kościoła w krajach konkordatowych), więc i nie są zobowiązani żadnym prawem lokalnym do zawiadamiania organów ścigania o uzyskanych informacjach o przestępstwie. To moja hipoteza - z pewnością Jego Eminencja van Berden, jako prawnik kwestię wyjaśni ponad wszelką wątpliwość.

W kwestii trzeciej - pełna zgoda. Jeśli sobór będzie przychylny pomysłowi konfesji, to jego zadaniem będzie również skonstruowanie vademecum dla duchownych ws. przebiegu konfesji.

Na deser punkt pierwszy - mogę mówić za siebie, więc tak, miałem niejednokrotnie taką okazję. Jednakże rozmowa taka była oparta na zaufaniu, nie zaś na bezwzględnemu obowiązkowi powiernika do zachowania milczenia. Nie wie jak wyglądają w tej mierze potrzeby mikroświata, ale wprowadzenie takiego mechanizmu daje duchownym narzędzia, których w razie potrzeby mogą użyć.

[Paolo Carlo de Medici y Zep]

Konfesja (łac. confessio) to właśnie spowiedź. Jak już mówiłem, to zaczyna wchodzić pod symulowanie sakramentu, jestem stanowczo przeciw. Natomiast dokument o rozjemcach jest pisaniem o niczym konkretnym.

[brat Makarios]

Odnośnie kwestii drugiej - ambasadorowie nie podlegają jurysdykcji państwa przyjmującego (a taki status mają przedstawiciele Kościoła w krajach konkordatowych), więc i nie są zobowiązani żadnym prawem lokalnym do zawiadamiania organów ścigania o uzyskanych informacjach o przestępstwie. To moja hipoteza - z pewnością Jego Eminencja van Berden, jako prawnik kwestię wyjaśni ponad wszelką wątpliwość.

Czyli Dostojny zakłada, że jedynymi duchownymi rotryjskimi w innych krajach będą delegowani jako przedstawiciele Rotryjczycy i nie będzie kapłanów "lokalnych"?

Dodam, że w konkordacie z Surmenią (podpisany w 2014 r.) przepisów o jakich Dostojny mówi nie ma. Jest tylko fragment: "Przestrzegając prawa do wolności religijnej, Państwo zapewnia Kościołowi Powszechnemu bez względu na obrządek, prawo do swobodnego i publicznego pełnienia jego misji, łącznie z wykonywaniem jurysdykcji oraz zarządzaniem i administrowaniem jego sprawami na podstawie prawa kanonicznego z zastrzeżeniem, że nie może godzić to w przepisy prawne Królestwa Surmeńskiego.". (źródło)

Immunitet przysługuje więc tylko Prymasowi jako ambasadorowi Rotrii.

Na deser punkt pierwszy - mogę mówić za siebie, więc tak, miałem niejednokrotnie taką okazję. Jednakże rozmowa taka była oparta na zaufaniu, nie zaś na bezwzględnemu obowiązkowi powiernika do zachowania milczenia. Nie wie jak wyglądają w tej mierze potrzeby mikroświata, ale wprowadzenie takiego mechanizmu daje duchownym narzędzia, których w razie potrzeby mogą użyć.

Być może byłby jakiś subtelny sposób aby zapotrzebowanie takie zbadać?