Życie Palestriny

[Stanisław Dmowski]

Po załatwieniu wszystkich swoich spraw w Palestrinie ksiądz infułat mógł wreszcie udać się w podróż powrotną swoją ukochaną citronetką do najbliższego portu, skąd wypłynie czym prędzej do Dreamlandu. Czeka tam na niego mnóstwo roboty rządowej wraz z przygotowaniem kraju na przyjazd Jego Świątobliwości oraz mającą się odbyć w najbliższych dniach konwencją wyborczą Opcji Konserwatywnej. 

[Stanisław Dmowski]

Wizyta Ojca Świętego w Dreamlandzie spotkała się z niebywałym sprzeciwem ze strony wiernych OKD - Ortodoksyjnego Kościoła Dreamlandu. Zgromadzeni na trasie przejazdu kolumny papamobile nieliczni śmiałkowie wykrzykiwali wobec przejeżdżającego duchownego "won", "heretyk", "wypierd***ć". Na szczęście miejscowym służbom porządkowym udało się zaprowadzić spokój i zapewnić pełne bezpieczeństwo Jego Świątobliwości, który zdążył spotkać się z rządem, królem a także odprawił uroczystą celebrację pielgrzymkową w katedrze Dreamopolis. Wprawdzie ceną za tą dbałość o życie patriarchy była niechęć ze strony gawiedzi i rozmaite plugawe okrzyki pod adresem rządu, jednakże nie ma czego żałować. Jego Świątobliwość wrócił do Pałacu Apostolskiego cały i zdrów, zdążył także w Rotrii uspokoić się konflikt na linii Kwirynał - Welia. Chwała Bogu!

[Hieronim Sieniawski]

Świnie kwiczą, a karawana jedzie dalej... Nie ma się czym przejmować - zwłaszcza, że całość tych dzikich reakcji była inspirowana przez ciprofloksjańskie niedobitki, które krążą po mikroświecie, sumiennie realizując misję psucia innym krwi i zatruwania życia.

[Stanisław Dmowski]

Świnie kwiczą, a karawana jedzie dalej... Nie ma się czym przejmować - zwłaszcza, że całość tych dzikich reakcji była inspirowana przez ciprofloksjańskie niedobitki, które krążą po mikroświecie, sumiennie realizując misję psucia innym krwi i zatruwania życia.

Gdybym się przejmował, już dawno by mnie w mikroświecie nie było. Przedstawiłem tutaj ledwie skromny wycinek z wydarzeń dla informacji rotryjskiej.

[Stanisław Dmowski]

Po załatwieniu wszystkich swoich prywatnych sprawunków biskup powrócił do swojej Palestriny. Życie w Rotrii płynęło spokojnie. Korzystając z błogich chwil wolnych biskup poświęcił się temu, co kocha, pracom ogrodowym. Na tyłach jego skromnej rezydencki znajdowała się ogromna łączka kwietna, gdy tylko słońce ku górze się wysuwało, oczom ukazywał się ogrom połyskujących i cieszących oczy pstrokatych kształtów. Widać było, że dawno nikt się tym ogrodem nie zajmował. Biskup widząc to wszystko, zakasał rękawy, przy okazji goniąc swojego sekretarza do roboty. Wersal w końcu sam się nie zrobi. W ruch poszły nożyce, grabie i kosy. Tą ostatnią zręcznie operował sekretarz, co jakiś czas muszący słyszeć uwagi biskupa, by sobie przypadkiem nóg nie uciął od ostrza. Sekretarz zaprawdę był życiową łamagą, jednak z zadań ogrodowych wykazał się znakomicie, przycinając zieleń na całym terenie, nie pozbawiając siebie żadnej części ciała. Pracy starczy na wiele, wiele dni...

[Stanisław Wieniawa]

Piękny ogród. Przyjemnie odwiedzić i w nim odpocząć.

[Stanisław Dmowski]

Ostatnie miesiące biskup Dmowski spędzał w klasztorze św. Antoniego, do którego został skierowany przez dr Penaglia z powodów zdrowotnych. Kontakt z naturą miał być lekarstwem na problemy z sercem. Zamieszkujący klasztor mnisi z wielką radością przyjęli w swe progi gościa, przygotowując mu jednocześnie specjalną celę. Czas biskupowi biegł w tych stronach na modlitwie i wędrówkach po bezkresnych łąkach i pagórkach otaczających Palestrinę. Zachowało się zdjęcie z ostatniej wycieczki.

[Stanisław Dmowski]

W przerwie od obowiązków rządowych Stanisław Dmowski postanowił wypocząć w swojej rezydencji w Palestrinie. Ciepły klimat i bogactwo roślin przynosiło mu zawsze ukojenie i nastrajało go do dalszej pracy. Do miasta Dmowski przyleciał aeroplanem wraz ze swym sekretarzem. By nie zdradzać się przed okoliczną ludnością, przybrał się w mieszczański ubiór. W rezydencji zapewne spędzi jeszcze kilka dni, racząc się słońcem i znakomitym tutejszym winem.

[Stanisław Dmowski]

Na główną ulicę miasta zajechał automobil. Natychmiast przyciągnął on oczy mieszkańców pobliskich kamieniczek, którzy dawno nie widzieli nowych przybyszy w mieścinie. Ku ich zdziwieniu samochód skierował się na przedmieścia, gdzie mieścił się pałac biskupi. Mieścił, bo od czasu wyjazdu poprzedniego lokatora nikt o budynek nie dbał i popadł on w ruinę. Co niektóre ściany porósł bluszcz, z kilku okien powiewały mocą wiatru kawałki firan. Widok zaprawdę przygnębiający. Samochód podjechał w końcu pod pałac, wysiadł z niego przychudawy jegomość w meloniku. Przeraził się on wyglądem miejsca, które kiedyś pamiętał i był doń niezwykle przywiązany. Oddalając jednak negatywne myśli, żwawym krokiem wkroczył do holu, jednocześnie nakazując swemu słudze przygotować kąt do spania. 

- Chwilę tu zostanę - rzekł, po czym postawił walizkę i począł przechadzać się po pełnych pajęczynek sali i pokojów...